Эгшиглэн-э

Ширээн дээрээ чихээ наа даа. Тэгээд сонс. Ер бусын эрчимлэг, исэж шуугисан, бачимдсан эс бөгөөс байж ядсан сэтгэлийн эрчим тэндээс дуулдана. Үүнийг хэний хүүрнэсэн эгшиг гэх вэ. Ширээнийх үү, модных уу? Ширээгээ тогш, маажиж бас үз. Ердийн чимээ хэрхэн ер бусын болж буйг сонсож байна уу. Эгшиг, аялгуу гэгч чухам хэзээ үүссэн юм бүү мэд, ямартаа ч балар эртний хүмүүст уй гунигаа нуух, сэтгэл хөөрлөө хязгаарт нь хүргэх дэм байсан л байж таараа. Тэд байгальтайгаа илүү ойртож, хүрхрээний ойролцоо суух эсвэл ой гүнд шувуудын найрлыг сонсож тайтгардаг байсан болов уу даа. Ямартаа ч тэд аялгуу, эгшигийн сайхныг мэдэрч таньдаг байсан учраас өнөө цагт уламжлаа биз.

Төрөлхийн сонсголгүй хэн нэгэн голын хөвөөнөө чимээ чагнан сууж байгаатай таарсан зарим нэгэн юу хийж суугааг нь дохио зангаагаар асууж л дээ. “Би аялгуу сонсож байна”. “Яаж чи,...”. “Хоосон, хоосныг чагнаж байна”. Хоосноос аялгуу гардаг гэж үү? Огт чимээгүй эгшиг хүүрнэж болдог юм уу? Үнэндээ үнэхээрийн сайхан дуу зарим үед ямар ч эгшиггүй, хоосон зөвхөн дуу л дуугараад байдгийн учир энэ байх л даа. Үгүй ч байж мэднэ. Эгшиг хүнийг хүн хэвээр нь үлдээх хамгийн чухал зэвсэг. Тэнгэрт дүүлж, тэрнээс цаана юу байдгийг мэдэх хүслийг өдөөж, сэтгэл хөдлөлийг бүр дээш нь авч оддог хэрнээ зарим үед шархалсан зүрхийг бүр илүү, бүр хэрцгийгээр нухчин дарж, зориг итгэлийг мохоож орхино. Тэгснээ маргааш нь, нөгөөдөр нь ахиад л өөр сэдэл төрүүлнэ. Эгшиг өөрчлөгдөнө гэж үгүй байх. Харин үүнийг хүлээн авах зүрх сэтгэл л хуурамч, хувьсамтгай, хэврэг байдаг биш үү. Мэдрэмж ч бас хуурамч.

Өнөөдөр сонссон дуу хэзээ нэг өдөр үзэн ядалтын хар эгшиг хүүрнэнэ. Тэгснээ бүр дараа, хэзээ хойно нь өнөөх л анхны, эхний романтик өгөгдлүүдтэйгээ буцаад ирнэ. Яг л насаараа хайрласан, үгүй ядаж нэг, хоёр удаа зүрхэнд хүрч догдлуулсан хэн нэгнийг хожим нь байдаг л нэг, ер бусдаас ялгарахааргүй болохыг нь таньдаг шиг. Тэгснээ тэр энгийндээ өөрөө ч дасаж эхлээд, түүнгүйгээр хорвоо ертөнц тогтох учиргүй гэдэгт бат итгээд хорвоо дэлхийг хөдөлгөж, амь оруулж байгаа торгон цэгийг биесээ хэмээн найдна. Хэний ч тоглож чадахааргүй тийм эгшиг...

Хоёр аяга чихэндээ наагаад сонсдоо. Юу мэдэрсэн бэ? Эх газраас халиад тэнгэрт нисэж, үүлэнд умбан алдах мөчид л ийм чимээ сонстож, тэр үед чи дэлхийн дээр эсвэл дэлхий чиний дээр эсэхийн үл тоон хөөрөөд хөөрөөд л баймаар. Эгшиг хүчтэй. Гарт баригдаж, нүдэнд харагдахгүй хэрнээ хамгийн эмзэг, хамгийн хүчирхэг, хамгийн ойлгомжгүй “эрхтэн” болох сэтгэл, зүрхтэй учраа олчихно. Алив хамт нэг сайхан эгшиг мэдрэе, аль дуртайгаа л тавьчих.

Хүн гэдэг сэтгэлийн амьтан гэх үгийн үнэн худлыг дуу сонсож байгаа хүнийг хараад мэдэрч болно. Нүдээ анина, эс бөгөөс нүд нь энд биш, хаа хол миний мэдэхгүй, зөвхөн тэр хүний л мэдэрч таних газар тэнүүчилж байхыг харна. Зарим нь уйлна. Сэтгэл урсана...

Эргэн тойрон тэр чигтээ аялгуу. Өндөр өсгийтийн товших чимээ, сэнс эргэлдэх, дэвтрийн хуудас салхинд нэгэн хэмнэлээр хийсэх, шувууд нисэн өнгөрөх, keyboard-оо дарах, хатуу цаасан дээр харандаагаар бичих... энэ бүгд өөрийн өнгө нотоор, өөр хэмнэлээр эгшиглэнэ. Зарим нь анзаарна, зарим нь үл ойшооно. Амь бодьгүй л гэнэ, тийм байтлаа... Эгшиглэн-э.

Одоо хоосныг мэдрэх цаг ирлээ. Чимээ гаргаж болох бүхний амыг хамхиад эсвэл дуу намсгагч чихэндээ хийгээд нүдээ анья. Нээлттэй байж болно. Гол нь мэдрэх. Тэндээс хоосны эгшиг эгшиглэн-э. Хоосон эгшиглэн-э. Хоосон... Эгшиглэн-э...