Инээмтгий хүн

Сэтгэл санаа шар айрагны хөөс шиг сагаж байгаад гэнэт юу ч үгүй хоосрон унаж,  балгах тоолон хамт суугсадаас холдсоор, шилтэй хүрэн дундрах тусам бодол дарсаар би бид хоёр нэг л мэдэхэд эрүүлийн талбарт ирсэн байдаг. Биелээгүй хүсэл, учраагүй хүмүүс, тохиогоогүй үйл явдал, бүх алдаа, бүх муу талаа дундаа овоолоод шалтаг болгон өөрийгөө хэмлэж гарна. Хэрэв үүр хаяармагц хамт уугсад нэг нэгээр гэр бүлийн олсондоо татагдан одож, эргэн тойрон чиний л адил ганц бие нөхөд, зарим тохиолдолд чи ганцаараа үлдэх тэр хорлонтой мөчийг мэдэрсэн бол уу! Хүүхэдгүй, эхнэргүй, ажилдаа сэтгэл хангалуун биш, нөхдийнхөө дунд хүндэтгэлгүй, товчхондоо амьдралгүй нэгэн үлдэж хоцорсон нь тэр. Ингэж “өнчрөх” муухай шүү. Харихын өмнө халаасаа тэмтэрнэ. Гэвч үүнээс урд дотоодоо тэмтэрнэ. Надад юу байна вэ? Дотор минь дүүрэн, гэвч уй гуниг л.

Өдрийн ихэнхийг баяр хөөр дунд өнгөрөөдөг хүн, би. Хамт ажиллагсадтайгаа маазарна. Зүсэн зүйлээр хөхин баяссаар сая үдэш болно. Гэвч угтаа би чинь гэрэл гэгээ цацруулсан жаргалтай хүн биш шүү дээ. Инээдээр царайгаа хучдагийн хүчинд би өөрийгөө нууж чаддаг. Үнэндээ хамгийн сайн найз маань ч миний тухай хамгийн энгийн нууцыг мэддэггүй. Намайг гомдвол, уурлавал, гуниглавал тэд аргадаж чаддаггүй. Дуугаа хураачихвал хэрхэн бөөцийлөх аргаа олохгүй. Уг нь хэнд ч бусдын дэм, ядахнаа доторхоо юүлэх “сав” хэрэгтэйсэн. Хамгийн их асуудалтай хүн л хамгийн “юу ч болоогүй” царайг гаргаж чаддаг байхаа ер нь. Нуусаар, дотроо хураасаар гуниг, гутрал, бэрхшээл, асуудал нь дүүрчихээр тэндээ царцаад ер нь гарч өгдөггүй ч байж мэднэ.

 Чаддаг байсан бүхнээ чадахаа байсныгаа, залхуурч юмнаас хойш суух нь элбэгшсэнийг, итгэл хариуцлага алдах нь олширч, хүсэл мөрөөдлийнхөө зүгт яваа гэвч санасан шигээ хүч гаргахгүй байгаагаа ярьмаар. Өөрийгөө чамласаар, зэмлэсээр өдрийг бардаг болсноо, өөрөө үүнд дургүй боловч, яахаа мэдэхгүй байгаадаа тайлбар олохсон. Нэг тийм хатуу, үнэн дагуулсан мөртлөө цаанаа хайр бий нь мэдрэгдсэн, үг нь ширүүн ч, буулт нь зөөлөн, чангаар эхлээд зөөлөн үнсэж төгсдөг аавынх шиг зэмлэл хүртэхсэн. Тэгээд дотор үүрлэсэн энэ бүхнийг юүлж хаяад амгалан болохсон. 

Азаар шинэ өглөө ирж байна, бушуухан “инээх” минь!