Маргааш бол үлдсэн амьдралын минь эхний өдөр. Өнгөрсөн шиг гэгээн сайхан дурсамж байхгүй, өнөөдөр шиг шинэхэн мэдрэмж үгүй хэрнээ хүрч болох хийгээд болохгүй бүхнийг атгачихаад инээмсэглэн холддог маргааш. Давуу нь маргаашид хязгаар үгүй. Яг л хүний төсөөлөл, мөрөөдөл шиг. Харин одоо би яг ийм маргаашийн үзүүрээс барьж, их ойроос харж зогсоно. 2041 оны маргааш. Манай гаригийн хамгийн өтөл болох Голоцены цаг тоолол 12041 оныг зарлах тэр агшныг зураач Ж.Гэрэл төсөөлөлдөө амилуулах юм. Тэрбээр өөрийнхөө болон охин Г.Гэрэлтзулынхаа 30 жилийн дараах маргаашийг бүтээнэ. Би түүний бүтээл төрүүлэх цаг хугацаа, туурвил зүйг цааснаа буулгах юм. Тэгэхээ уншигч та ч бас түүний бүтээх маргаашийн гэрч нь болох нь. Оршилгүй эхэлчих үү, эсвэл энэ оршил байв уу? Ямартай ч, үлдсэн амьдралын минь эхний өдөр ийн эхэллээ.
2011 оны наймдугаар сарын 15.
Дүнсгэр өдөр. МУЭ-ийн харьяа уран бүтээлчдийн “Б” урлан, 103 тоот. Будаг, ус, урлагдаж буй модны үнэр ханхийнэ. Онгодын зараалаар, эсвэл “халаалт”-ын үр дүнд элдвийг сийлсэн энэ хана хэлтэйсэн бол Монголын дүрслэх урлагийн хэдэн жилийн түүхийг хүүрнэх вий. Будаг нь халцарсан модон шал, гэрэлгүй хонгилоор явсаар Ж.Гэрэл зураачийн урлангийн үүдэнд ирлээ. Энд бид 10.00 цагт уулзахаар тохирсон юм. Гэвч хаалга хаалттай. Тогшвол хариу алга. Олон арван уран бүтээлчийн диваажин болсон энэ газраас бидний мэдэхгүй, шинжлэх ухаан ч нотлоогүй онгод гээч нь дүүрэн байх шиг, ер бусын мэдрэмж төрнө, дүүрнэ. Харин тэр байсангүй.
oo saihan ..
ReplyDelete